رایانه‌ای روی چهار چرخ

‌به نظر می‌رسد تعداد کدهای رایانه‌ای نوشته شده در نرم‌افزارهای کنترل خودرو‌های جدید، از بعضی جت‌های جنگنده هم بالاتر زده است! خبرهایی که این روزها از خودرو‌های جدید تویوتا منتشر می‌شود، حاکی از وجود بیش از 100 میلیون کد رایانه‌ای به کار رفته در این خودرو‌هاست. نیویورک‌تایمز در گزارش خود به نقل از مدیر گروه استانداردهای نرم‌افزارهای به کار رفته اس.ای.ای بین‌الملل، بروس اموس در مورد این خودرو‌های جدید می‌نویسد:‌ «شاید خیلی ساده بتوان گفت که این خودرو یک رایانه روی چهار چرخ است. اما در واقع مانند این است که 30 رایانه یا بیشتر روی این چهار چرخ قرار داده شده‌اند. حتی خودرو‌های ساده‌تر هم در حدود 30 واحد از این ریزپردازنده‌ها دارند که به نام واحدهای کنترل الکترونیک معروفند. برخی خودرو‌های لوکس که تا 100 ریزپردازنده هم دارند». این مغزهای الکترونیکی چندین عملکرد را کنترل می‌کنند، از جمله عملکرد ترمز، تنظیم موتور برای راندمان بیشتر و سیستم‌های سرگرم‌کننده. برنامه هر قسمت به نوعی طراحی شده که با سایر برنامه‌ها هماهنگ باشد. بنابراین،‌ وقتی برای مثال راننده کلیدی را روی صفحه کنترل فشار می‌دهد تا درهای خودرو قفل شوند، برنامه دیگری به طور مجزا هر چهار در را قفل می‌کند. در سال‌های اخیر تحول کنترل خودکار الکترونیکی بسیار سریع بوده است. به گزارش آی.تریپل‌ای (موسسه مهندسان برق و الکترونیک،IEEE ) سهم بهای لوازم الکترونیک در کل قیمت خودرو از 5 درصد در دهه 1970/ 1350 به 15 درصد در سال 2005/ 1384 رسیده و امروزه خیلی بیشتر هم شده است.   در سال 1977/ 1356، اولدزمبیل تورونادو در ابتکاری جدید، چکش‌برق را حذف کرد و یک واحد رایانه‌ای بسیار ساده برای زمان‌بندی جرقه شمع موتور (چکش برق) نصب کرد. در سال بعد، کادیلاک سویل یک رایانه سفری انتخابی در اختیار مشتریانش قرار می‌داد که از یک تراشه موتورولا استفاده می‌کرد. به گفته باب هرتانک، سخنگوی شرکت سیستم‌های دلفی پاورترین که تامین سیستم‌های خودرو ها را بر عهده دارد، اولین واحدهای دلفی در حدود سال 1980/ 1359 برای ارتقای برنامه‌ سیستم‌ها ارائه شده است. فناوری ساسات کشیدن با سیم هم یک کنترل الکترونیکی است که جایگزین سیم‌ها یا اتصالات مکانیکی شده است. در سیستم‌های مدرن، وقتی راننده روی پدال گاز فشار می‌دهد، حسگری در پدال به واحد کنترل علامت می‌دهد که مولفه‌های بسیاری (‌مانند موتور و سرعت خودرو) را تحلیل می‌کند و دستوری را برای مدار زمان‌بندی احتراق ارسال می‌کند. در بین تمام چیزها، ساسات کشیدن با سیم خیلی به سازندگان خودرو کمک کرد تا بتوانند مولفه‌های کنترل‌کننده بیشتری را به محصولات خود اضافه نمایند. این سیستم‌ها طوری طراحی شده‌اند که جلوی سیگنال‌های اشتباه و یا تداخل‌های الکتریکی که می‌تواند باعث شتاب ناگهانی بشود را بگیرند. به گفته آقای اموس، این خودرو‌ها دارای برنامه‌ای ضداشتباه هستند که با سیگنال‌های خطا مقابله می‌کند. وی می‌افزاید: «تلاش فراوانی در کنار آزمایش‌های بسیار صورت گرفته تا این خودرو‌ها در برابر خطاها ایمن باشند. اما با توجه به میزان پیچیدگی این خودرو، آیا می‌توان هر نوع اتفاق ناگهانی را پیش‌بینی کرد و آن را مورد آزمایش قرار داد؟ مسلما نه.» به گفته وی، احتمالا یکی از این 100 ریزپردازنده جدید بالاخره مشکلی خواهد داشت و نیاز به بازبرنامه‌ریزی یا جایگزینی آن خواهد بود که معمولا این کار قبلا از رسیدن محصول به دست مشتری انجام می‌شود. به علاوه، وی به تماس فلز با فلز بین واحدهای کنترل و نیز پوشش سیم‌ها اشاره می‌کند و آن را نقطه ضعف این خودرو‌ها می‌داند.